Schildersbedrijf Greuter

1963 | Jarenlang werkgever van talloze voetballers

Toen Arie Greuter omstreeks 1935 een klein schildersbedrijfje startte om in zijn levensbehoefte te kunnen voorzien, had hij waarschijnlijk niet durven dromen dat zijn familienaam decennia een begrip in de schilderswereld zou zijn en dat zoveel werknemers van het bedrijf actief zouden zijn in het eerste elftal van de voetbalclub Volendam.

Nic Greuter
Anno 1952 droeg oprichter Arie Greuter de schilderkwast over aan zoon Nic Greuter. Deze bracht het bedrijf, begin jaren zestig, tot grote bloei. Hij had in die tijd bijna 30 werknemers in dienst, waarvan meer dan de helft bij de voetbal was betrokken. Naast de vier contractspelers Klaas Zwarthoed (Vracht), Dick Zwarthoed, Thijs Bond (de Kouwe) en Henk Jonk (de Spijker) waren er ook diverse Volendam-junioren werkzaam. Tevens waren de oud-spelers Kees- en Jaap Bond (de Kouwe), die na hun semi-prof avontuur bij Alkmaar als amateur bij EVC gingen spelen, als uitvoerders actief binnen het bedrijf.

Nic Greuter was getrouwd met Aafje Zwarthoed (Boertje) en vader van twee dochters (Lies en Nel) en één zoon (Arie). Hij was een verwoed supporter van Volendam en miste geen wedstrijd. In 1963 vertelde hij: "Ik ben groot supporter van Volendam, maar zet me niet in voor de club als bestuurslid of via een andere officiële functie. Wanneer je zoiets op je neemt, dan moet je geen bedrijf hebben. Dat is niet te combineren. Dan gaat je zaak eraan of je vervult je functie niet ten volle. Ik lever mijn deel door mijn werknemers, die moeten trainen, volkomen vrij te laten. Natuurlijk, de supportersvereniging vergoedt de uren, die er wegens training of wedstrijden verzuimd worden. Maar zakelijk gesproken zie ik ze liever schilderen dan tegen een balletje trappen. Het gesprek op het werk gaat bijna de gehele week over voetbal. Tot woensdag wordt de wedstrijd besproken die gespeeld is en vanaf donderdag worden de kansen voor komende zondag onder de loep genomen."

"Klaas Zwarthoed (Vracht) heb ik zelfs grotendeels als kind - vanaf baby zelfs - tot voetballer zien opgroeien. Hij kwam ter wereld toen zijn vader - mijn zwager Klaas - in de Tweede Wereldoorlog meevocht bij de marine op de Jacob van Heemskerk. Klaas was als kleuter heel vaak bij mij thuis. Op zolder trainde hij, als hij tijd had, iedere vijf minuten met een bal. Op zijn veertiende kwam hij bij mij in het bedrijf werken als schildersleerling."

Mij wordt wel eens gevraagd of ik niet liever personeel heb dat niet actief is in de voetbalsport? Heel eerlijk: ik zou geen ander personeel willen hebben dan dit. Voetballers zijn serieus, drinken of roken niet of heel weinig en komen dus nooit met een kater op het werk. Ze gaan vroeg naar bed en zijn dus altijd fit op het werk. Zij zijn mentaal prima wat stimulerend is voor hun collega's waardoor de productie omhoog gaat. Die trainingsuren neem ik dan graag op de koop toe."

Arie Greuter
Wanneer Nic Greuter in 1974 kwam te overlijden, werd het bedrijf overgedaan aan zoon Arie Greuter en schoonzoons Jan Hoogland en Klaas Buijs (Kalf). In 1992 traden beide schoonzoons terug en ging Arie het bedrijf alleen leiden. Ook Arie Greuter had zijn hart op de juiste plek voor de voetbal in Volendam en gaf alle ruimte aan zijn werknemers om te trainen en wedstrijden te spelen. Bekende eerste elftal spelers en werknemers uit die tijd waren ondermeer Jaap Jonk (Suikere) en Jaap Braan.

Ook Nico Runderkamp (Mepper) was in die jaren werknemer van Greuter. Hij was eerste elftalspeler van Volendam tussen 1983 en 1985, maar maakte begin jaren negentig vooral furore als zaalvoetballer. Hij werd in de zaal 3x landskampioen en 2x pakte hij de beker. Daarnaast speelde hij 24 wedstrijden voor het Nederlands zaalvoetbalelftal en nam deel aan het wereldkampioenschap zaalvoetbal in Hong Kong. In het voorjaar van 1991 werd hij landskampioen met het Volendamse zaalvoetbalteam Rex/Voldafar, met medewerking van zijn werkgever. Hij vertelde daarover: "Ik werd kampioen met gescheurde enkelbanden. Eigenlijk ging het niet, maar door de adrenaline, met 1500 man op de tribune, speelde ik gewoon. Ik zei ook gewoon tegen mijn baas Arie Greuter dat wij geen Nederlands kampioen zouden worden als ik niet mee zou doen. Gaf hij me die dagen vrij. ‘Je hebt maar één keer in je leven de kans om Nederlands kampioen te worden, jij mag voetballen’. Want als ik zou gaan spelen, betekende het dat ik daarna flink in de lappenmand zat. Dat klopte ook, want toen het laatste fluitje ging, dacht ik dat mijn enkel zou ontploffen. Werd de gewonnen beker met ijs gevuld en daar zat ik met mijn enkel in. Maar na de douche moest ik naar huis. Het ging niet meer en ik kon daardoor het kampioensfeest niet meemaken."

In 1999 kwam er bijna een einde aan de traditie van 65 jaar wanneer Arie Greuter op 52-jarige leeftijd plotseling komt te overlijden. Arie's zoon Nico Greuter besloot toen, om samen met Nico Hoogland en Jacco van der Fluit, de leiding van het meer dan 50 werknemers tellende bedrijf over te nemen. Deze drie jonge eigenaren keken toen niet teveel terug op die 'gouden' tijd, maar zagen de toekomst als een uitdaging om de traditie voort te laten bestaan. Inmiddels zijn we heel wat jaren verder en is er een hoop veranderd: Nico Greuter maakt geen onderdeel meer uit van het bedrijf en Nico Hoogland en Jacco van der Fluit hebben een doorstart gemaakt in een afgeslankte vorm. Het bedrijf H&F Schilders draagt weliswaar niet meer de familienaam Greuter maar heeft nog steeds met evenveel liefde voor het schildersvak en de voetbal in Volendam.