Edwin Zoetebier werd geboren op 7 mei 1970 en groeide op in Volendam. Toen eerste doelman Jaap Schilder (van Riek) niet kon spelen, maakte hij zijn debuut in het eerste elftal op 21 mei 1989 in de eredivisiewedstrijd uit bij FC Twente. Talent had hij zeker en het werd ook onderkend, maar het kwam pas laat bovendrijven. In de jeugd bij Volendam was hij, als klein mannetje, niet de grootste belofte tussen de palen. Vanuit lagere juniorenteams stroomde hij door naar A-junioren van de betaalde tak. In de hiërarchie van aanstormende keepers moest hij echter eerst Jan Runderkamp (Worst) voor zich dulden en later Monnickendammer Eelco Zeinstra. Zijn doorzettingsvermogen was echter tomeloos en bracht hem onder de aandacht van keeperstrainer Frans Hoek. Die zag in Edwin Zoetebier de potentie van een topkeeper. ”Hij had de ideale ‘reach’. Ik had nooit iemand gezien die zo sterk op voorzetten was. Hij had een enorme drive om te slagen. Misschien wel te groot, dat blokkeerde hem soms. Of hij er alles uitgehaald heeft? Nee! In mijn optiek had hij recordhouder internationale wedstrijden kunnen worden. Maar daar moet je wat geluk bij hebben.’’
Basisplaats
Dat keuzes in de topsport hard kunnen zijn, merkte hij in december 1990. Trainer Leo Steegman passeerde vaste keus Jaap Schilder (van Riek) ten faveure van hem. Keeperstrainer Frans Hoek: “We hadden met Jaap Schilder (van Riek) een betrouwbare eredivisiekeeper, maar Zoetebier was de coming man. Ik zag al snel dat hij bijzondere kwaliteiten had. Jaap was goed, maar Zoetebier pakte extra punten. Jaap was er natuurlijk niet blij mee dat hij was gepasseerd en schoot er tijdens de warming up wel heel veel ballen in. Maar Edwin maakte zich daar niet druk om. Dat typeerde zijn mentaliteit. Hij durfde tegen de stroom in te zwemmen. En maakte dat ook waar. Hij kon wel eens uitflippen op medespelers, daar kon niet iedereen mee omgaan.” Edwin Zoetebier beaamde dat: ”Ik heb dat moeten afleren. Ik had lange tijd het idee dat ik een heel seizoen de nul kon houden. En als jongens de afspraak niet na kwamen, dan schoot ik uit mijn slof, op dat moment, in plaats van in de rust of na de wedstrijd. Camera erop en zo bleef het me achtervolgen. Ik was jong. De laatste seizoenen bij Volendam was ik rustiger.”
Ik werd trouwens zelf ook aangepakt, want ik had René Binken voor me, als centrale verdediger: die was niet van de complimenten. Het eerste en enige compliment kreeg ik pas toen ik al bij Volendam was vertrokken en bij het Engelse Sunderland keepte. Ik was enkele dagen over, met dien verstande dat ik dan wel meetrainde bij Volendam in het seizoen 1997-1998. Mijn schoonvader Dick de Boer was trainer en ik probeerde de toenmalige keepers te helpen. Zei René Binken zachtjes “Zoet, ga jij even in doel, want dan kan ik eindelijk weer serieus de bal terugschieten. Het mooiste compliment wat ik ooit kon krijgen.” René Binken vertelde daarover: “Zoals wij met elkaar omgingen, dat bestaat niet meer. Maar het werkte wel. Wij kenden elkaar zo goed, dan zeg je wel eens rake dingen tegen elkaar, omdat je weet van elkaar dat je dat kunt hebben. Noem het bekvechten, maar dat was geen ruzie. Tijdens de training liet ik ook wel eens een ploeggenoot gemakkelijk voorbij gaan, zodat-ie alleen op Edwin af kon. Dan was-ie woest en lagen wij met z’n allen in een deuk.”
De tekst gaat door onder de foto's.
24 april 1993, Twente - Volendam (2-1). Edwin Zoetebier grijpt in voordat André Paus gevaarlijk kan worden. Foto Twente Archief.
Edwin Zoetebier ziet zijn team scoren in het seizoen 1994-1995.
Edwin Zoetebier in zijn laatste seizoen 1996-1997 voor FC Volendam.
11 april 1992, De Graafschap - Volendam (3-0). Concentratie bij Edwin Zoetebier ondanks een rookbom in zijn 16-meter gebied.
15 december 1991, Volendam - Ajax (1-4). Edwin Zoetebier baalt enorm als hij weer een tegendoelpunt moet slikken. Foto Foto Louis van der Vuurst.
5 mei 1996, Volendam - Vitesse (1-1). Edwin Zoetebier is ontzet als hij hoort dat Volendam is veroordeeld tot het spelen van de nacompetitie. Foto Cor Mulder, ANP.
Dromen van een transfer
Hij zou het doel van FC Volendam tot en met einde seizoen 1996-1997 verdedigen. De verwachte stap naar de top bleef uit. Maar na 254 wedstrijden, waarvan 221 in de competitie, vond hij het tijd om zijn vleugels uit te slaan. Dat FC Volendam in augustus 1996 de arbitragezaak won, die door Edwin Zoetebier was aangespannen over de hoogte van zijn transfersom, hielp niet mee. FC Volendam mocht 1,2 miljoen gulden vragen en die vraagprijs schrok Anderlecht en Celta de Vigo af. Maar In mei 1997 was het eindelijk raak: Sunderland, op het tweede niveau van Engeland, kocht de doelman.
Meerdere clubs
Bij Sunderland maakte hij een bizarre periode mee. Hij speelde maar 2 wedstrijden in de League Cup en zat vooral op de tribune. Dit omdat er slechts 3 wisselspelers op de bank mochten zitten en manager Reid nooit voor een keeper koos. Na één seizoen, keerde hij in 1998 terug naar Nederland en kwam onder contract te staan bij Feyenoord. Ook hier zat hij op de bank achter de uitstekend presterende Poolse keeper Jerzy Dudek. Hoewel hij met die keuze vrede moest hebben, vrat het aan hem. “De rol van reserve deed verschrikkelijk pijn. Dat is met geen pen te beschrijven. Inderdaad, je sterft een beetje”, vertelde hij.
Na 3 seizoenen bankzitten bij Sunderland en Feyenoord maakte hij in 2000 de overstap naar Vitesse waar hij een uitstekende indruk achterliet. Een jaar later haalde Feyenoord de opgebloeide keeper voor een veelvoud van het verkoopbedrag terug naar Rotterdam. Daar beleefde hij zijn mooiste successen. Hij debuteerde in de Champions League. Een jaar later viel alles op zijn plaats. Hij werd uitgeroepen tot keeper van het jaar in de Eredivisie en in het winnen van de UEFA Cup 2002 speelde hij een belangrijke rol. Toch duurde het geluk niet lang, want het seizoen daarna verloor hij de concurrentiestrijd van Patrick Lodewijks.
In 2004 verliet Edwin Zoetebier Feyenoord voor PSV, waar hij tweede doelman werd achter Heurelho da Silva Gomes, met wie hij samen het record in bezit heeft meeste minuten zonder tegendoelpunt (1110 minuten). Eind 2005 maakte hij bekend weg te willen bij PSV. Naar eigen zeggen was het geen schande tweede doelman te zijn achter Gomes, maar hij zou zijn carrière graag afsluiten met nog een à twee seizoenen wekelijks voetbal. Dat deed hij bij NAC Breda, waar hij een contract tekende voor 2 jaar. In zijn tweede seizoen bij NAC kwam er vanwege een schouderblessure een vroegtijdig einde aan de carrière van Edwin Zoetebier. Hij speelde in zijn laatste seizoen nog maar één duel.
De test gaat door onder de foto.
Edwin Zoetebier veroverde in 2002 als keeper van Feyenoord de UEFA Cup na de 3-2 winst op Borussia Dortmund. Tijdens het gewonnen toernooi was Zoetebier de eerste keeper van de Rotterdamse club, met ondermeer reservedoelman Henk Timmer (foto, links) achter zich. De sluitpost zag het winnen van het Europese toernooi als het hoogtepunt van zijn lange carriere.
Interlandcarrière
Met het Nederlands voetbalelftal onder 21 nam hij in 1992 deel aan het Europees kampioenschap voetbal onder 21, waar Nederland in de kwartfinale werd uitgeschakeld door Zweden. In mei 1999 werd hij met het Nederlands olympisch voetbalelftal in een barrage na twee gelijke spelen op uitdoelpunten uitgeschakeld door Australië voor deelname aan de Olympische Zomerspelen 1992. Tenslotte zat hij in 2004 tweemaal op de bank bij Nederlands elftal achter Edwin van der Sar, maar tot een optreden in Oranje kwam het niet. Dat laatste beschouwde hij als een hoogtepunt. “Van Basten was geen koekenbakker toch? Misschien had ik er vaker bij kunnen zitten, maar ik ging niet bij de pers lobbyen en kan iedereen recht in de ogen aankijken. Soms werd ik weggezet in de pers, ook vanwege mijn fanatisme. Dat is dan maar zo. Zonder fanatisme haal je de top niet. ’’
Trainerscarrière
Edwin Zoetebier was vervolgens drie periodes keeperstrainer bij Volendam (2008-2011, 2015-2016 en 2018-2021) en tussen 2021-2023 bij Vitesse.
2 november 2018, FC Volendam - Dordrecht. Foto Rob Lezer, FCVD
Edwin Zoetebier als keeperstrainer van Volendam in het seizoen 2020-2021.